Astroloji Tarihi

İnsanlar zamanın kaydını ilk olarak Ay’ın evrelerini taşlar, boynuzlar veya kemikler üzerine işaretleyerek tutmaya başlamışlardır.

İnsanlar daha sonra Megalitik kültürde anıtsal alanlar inşa etmişlerdir. Megalit kelimesi Yunan’ca “büyük taş” anlamına gelen iki kelimeden oluşmaktadır. Bu dönemim en bilinen yapısı İngiltere’deki Stonehedge’dir.

Bu anıtsal alanları inşa edenler  takvimlerini Güneş’e dayandırırlar. Yaz gündönümünde Güneş ışınları belirli bir noktaya vurur. O nokta büyük olasılıkla sunak olarak kullanılan bir taş olabilir. Böylece o anıtsal alan hem tapınak hem de bir tür gözlemevi olarak işlev görür.

Zamanı Güneş’in ve Ay’ın hareketlerine göre bölümlere ayırmak yeryüzünde özellikle tarımsal faaliyet için zorunludur. Ay’ın hareketleri ve evreleri zamanı ölçmeye yarar. Güneş’in hareketleri de öncelikle mevsimlerin saptanmasında kullanıllır. Maya ve Mısır takvimleri bilinen en eski Güneş takvimleridir.

Megalitik yapıların en ünlüsü olan Stonehedge’in yaşı İ.Ö. yaklaşık 2000 yıllarına dayanır. Oysa Türkiye’de Urfa’da İ.Ö. 9000 yıllarında inşa edilmiş bir başka tapınak bulunmuştur: Göbeklitepe. Yani şu anda dünyanın en eski tapınağı Urfa’ya 25 km. uzaklıkta bulunmaktadır. Aslında daha önce Göbeklitepe’ye çok yakın bir yerde Nevali Çori isimli bir başka önemli tapınak daha bulunmuştu, ancak maalesef şimdi Atatürk Barajının suları altında yatıyor. Göbeklitepe’de üzerlerine hayvan figürleri kazınmış büyük taşlar diğer megalitik tapınaklarda olduğu gibi bir merkezin çevresinde daire biçiminde bütün gizemleriye sıralanmışlar. 1995 yılından bu yana kazıları süren dünyanın en eski tapınağı hakkında daha detaylı bilgilere kazılar ilerledikçe ulaşacağız.

Yaşamı düzenlemek, zamanı ayarlamak için gökyüzünün haritasını çıkartmak çabaları bildiğimiz kadarıyla M.Ö.2000’den önceki yıllara dayanmaktadır. Babil’de Güneş’in gökyüzünde izlediği yol ilk olarak 3’e bölünmüştür. Bunlar Anu’nun, Enlil’in ve Ea’nın yollarıdır. Gökyüzünün ilk bölünüşü dekanlara (10º) ve takımyıldızlara göre yapılmıştır. Mısırlılar, Babilliler M.Ö.2000’den önce ufak değişikliklerle bunu kullanmışlardır. Babillilerde 36 önemli yıldız vardır. (10º x 36). Mısırlılarda gün 36’ya bölünüyordu, Yunanlılar bu sayıyı ikiyle çarpmışlar, 72 takımyıldız listelemişlerdir.

M.Ö.700 civarında Babilliler 18 takımyıldızla zodyak kuşağını kullanmaya başlamışlardır. M.Ö. 500’e kadar zodyak takım yıldızları 12’e indirilmiştir. Güneş’e göre düşünülen (solar) zodyakın yanısıra Ay’a göre düşünülen (lunar) zodyak da kullanılmıştır (28 bölümden oluşuyor). Araplar, Çinliler ay menzillerini kullanmışlardır.

Takımyıldızların biçimleri ve boyutlarındaki çeşitlilik nedeniyle zamanı ayarlamak ve gezegenlerin konumlarını hemen saptamak zor olduğu için M.Ö.500-400 arasında İranlı gökbilimciler 12 eşit olmayan takımyıldızı 12 eşit, 30 derecelik burç olarak düzenlemeye başlamışlar, 12 burcu 12 ayla denkleştirilmişlerdir. Bu sayede Güneş’in ve gezegenlerin bu burçlara geçişleri önceden bilinebilir hale gelmiştir.

Babillilerde yıl ilkbahar ılımında (gün-gece eşitliğinde) Nisan ayı ile başlıyordu.  Museviler ve Kenanlılar ise yılın başlangıcını sonbahar ılımı olarak kabul ediyorlardı